Παναγιώτης Κανελλόπουλος

Όνομα πατρός: Κανέλλος

1902 - 1986

Ακαδημαϊκός

Γεννήθηκε το 1902 στην Πάτρα. Καθηγητής Πανεπιστημίου – Ακαδημαϊκός. Πολιτεύθηκε πρώτη φορά στις εκλογές του 1936, ως επικεφαλής του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος, στις περιφέρειες Αθηνών, Αχαΐας και Πειραιώς, αλλά δεν εξελέγη. Στην εξόριστη κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού διετέλεσε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε και καθήκοντα υπουργού Εθνικής Αμύνης (2/5/1942-9/3/1943). Υπήρξε αντιπρόσωπος της κυβέρνησης της Απελευθέρωσης για την Πελοπόννησο, στο διάστημα πριν την άφιξή του Γεωργίου Παπανδρέου στην Ελλάδα. Στις κυβερνήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου διετέλεσε υπουργός Οικονομικών και Ανασυγκροτήσεως (8/6-2/9/1944) και υπουργός Ναυτικών (23/10/1944-3/1/1945). Το Νοέμβριο του 1945 σχημάτισε κυβέρνηση αναλαμβάνοντας επιπρόσθετα καθήκοντα υπουργού Ναυτικών (1-22/11/1945). Στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Πουλίτσα διετέλεσε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (4-18/4/1946). Εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1946 και 1950 ως επικεφαλής του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος στις περιφέρειες Αχαΐας και Αθηνών αντίστοιχα. Στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα διετέλεσε υπουργός Ναυτικών (24/1-17/2/1947), υπουργός Δημοσίας Τάξεως (17/2-23/2/1947) και υπουργός Αεροπορίας (25/3-29/8/1947) στην κυβέρνηση του Δημητρίου Μάξιμου, υπουργός Στρατιωτικών στις κυβερνήσεις του Θεμιστοκλή Σοφούλη (20/1-14/4/1949 και 14/4/-30/6/1949) και στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Διομήδη (30/6/1949-6/1/1950), αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου (23/3-3/4/1950). Στις 20/1/1951 προσχώρησε και ανέλαβε τη συναρχηγία του Λαϊκού Ενωτικού Κόμματος. Επανεξελέγη το 1951 και το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό στις περιφέρειες Αθηνών και Πατρών αντίστοιχα. Στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου διετέλεσε αρχικά υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (19/11-4/12/1952) και στη συνέχεια υπουργός Εθνικής Αμύνης (4/12/1952-6/10/1955) με χρέη, από ένα σημείο και έπειτα, αντιπροέδρου υπουργικού συμβουλίου (15/12/1954-6/10/1955). Το 1956 εξελέγη βουλευτής Αχαΐας ως ανεξάρτητος υποψήφιος-συνεργαζόμενος με την ΕΡΕ και το 1958 ως συναρχηγός του Λαϊκού Κόμματος. Στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ανέλαβε χρέη αντιπροέδρου της κυβέρνησης (5/1/1959-20/9/1961). Στις 3/1/1959 αποχώρησε από το Λαϊκό Κόμμα, ανεξαρτητοποιήθηκε και στις 5/1/1959 προσχώρησε στην ΕΡΕ. Στις εκλογές του 1961 και 1963 εξελέγη βουλευτής Αχαΐας με την ΕΡΕ. Διορίστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή (4/11/1961-19/6/1963). Το 1963 διαδέχτηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στην ηγεσία της ΕΡΕ, με την οποία εξελέγη στις εκλογές του 1964 στην ίδια περιφέρεια. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας και υπουργός Εξωτερικών από τις 3 έως την 21η Απριλίου 1967. Μεταπολιτευτικά, εξελέγη το 1977 και το 1981 βουλευτής Επικρατείας ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με τη ΝΔ. Πέθανε στις 11/9/1986.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία