Στέφανος Σαράφης

Όνομα πατρός: Γεώργιος

Υποστράτηγος ε.α

Ο Στέφανος Σαράφης γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1890. Ξεκίνησε νομικές σπουδές το 1908, αλλά τις διέκοψε και κατατάχθηκε στον στρατό μετά το Κίνημα στο Γουδί το 1909. Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη συνέχεια εισήχθη στη Σχολή Υπαξιωματικών από την οποία απολύθηκε με τον βαθμό του υπολοχαγού το 1913. Έλαβε μέρος στο Κίνημα της Εθνικής Άμυνας και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Μετά τις εκλογές του 1920 τέθηκε σε διαθεσιμότητα και εκτοπίστηκε από την κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη το 1921 στην Καλαμάτα και στο Γύθειο. Επανήλθε στο στράτευμα μετά το στρατιωτικό κίνημα του Νικόλαου Πλαστήρα και του Στυλιανού Γονατά το 1922 και συμμετείχε ενεργά στην καταστολή του κινήματος του 1923 και στο στρατιωτικό κίνημα που ανέτρεψε τη δικτατορία του Πάγκαλου το 1926. Από το 1926 έως το 1928 ανέλαβε διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ευελπίδων, ενώ από το 1931 έως το 1933 διατέλεσε στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι. Υπήρξε από τους κύριους στρατιωτικούς οργανωτές του βενιζελικού στρατιωτικού κινήματος της 1ης Μαρτίου 1935, μετά την αποτυχία του οποίου αποτάχθηκε από τον στρατό, καταδικάστηκε σε ισόβια για τη συμμετοχή του και φυλακίστηκε στην Αίγινα μέχρι τη χορήγηση αμνηστίας προς τους καταδικασθέντες από τον βασιλιά Γεώργιο Β΄, τον Δεκέμβριο του 1935. Εξορίστηκε από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου το 1937 στη Μήλο εξαιτίας της συμμετοχής του σε αντιδικτατορικές κινήσεις, όπου παρέμεινε έως την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου, το 1940, οπότε και ζήτησε να πολεμήσει, αλλά ο Μεταξάς αρνήθηκε. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνελήφθη και φυλακίστηκε το 1941 και το 1942 από τις ιταλικές αρχές για τις επαφές του με πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες της βενιζελικής παράταξης με στόχο την οργάνωση αντιστασιακής δράσης. Το 1943 ανέλαβε αντιστασιακή δράση ως εκπρόσωπος της ομάδας Αγών – Ανόρθωσις – Ανεξαρτησία (ΑΑΑ) μαζί με τους πρώην πολιτευτές του Κόμματος Φιλελευθέρων Νεόκοσμο Γρηγοριάδη και Σταμάτη Χατζήμπεη και μετά τη διάλυση των ένοπλων σωμάτων της από τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, προσχώρησε τον Απρίλιο του 1943 και ανέλαβε τη στρατιωτική του ηγεσία, ενώ έγινε και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Συμμετείχε ως αντιπρόσωπος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου στη συνδιάσκεψη της Πλάκας στις 29 Φεβρουαρίου 1944, με στόχο τον τερματισμό των συγκρούσεων μεταξύ Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού και Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου. Στο Εθνικό Συμβούλιο στις Κορυσχάδες (14-27 Μαΐου 1944) εξελέγη εθνοσύμβουλος της περιοχής των Τρικάλων Θεσσαλίας και έλαβε μέρος στις διασκέψεις του Λιβάνου και της Καζέρτας το ίδιο έτος. Τον Νοέμβριο του 1944 έλαβε τον βαθμό του υποστράτηγου από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη διάλυση του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο εξορίστηκε από το 1946 έως το 1951 στην Ικαρία, στη Σέριφο, στη Μακρόνησο και στον Άη-Στράτη. Στις εκλογές του 1951 εξελέγη βουλευτής Αθηνών, ενώ ήταν εξόριστος, με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά και γι’ αυτό τον λόγο η εκλογή του ακυρώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1951. Διετέλεσε γραμματέας της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς το 1952 και στις εκλογές του ίδιου έτους έθεσε υποψηφιότητα στον Πειραιά και ξανά στις αναπληρωματικές εκλογές του 1953 στην περιφέρεια Έβρου, αλλά δεν εξελέγη. Επανεξελέγη βουλευτής Λαρίσσης και Μαγνησίας το 1956. Απεβίωσε στις 31 Μαΐου 1957, ενώ ήταν βουλευτής, από αυτοκίνητο που οδηγούσε αμερικανός στρατιώτης της Βάσης του Ελληνικού, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

«Σαράφης Στέφανος (1890-1957)», Αντώνης Α. Αντωνίου, Εγκυκλοπαιδικό Βιογραφικό Λεξικό Νεότερης Θεσσαλικής Ιστορίας, Αθήνα 2018, σ. 426-427.

Γιάννης Γιανουλόπουλος, «Σαράφης, Στέφανος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τ. 9^Α, Αθήνα 1988, σ. 194.