Γεώργιος Μαύρος

Όνομα πατρός: Ιωάννης

Δικηγόρος

Ο Γεώργιος Μαύρος γεννήθηκε στο Καστελόριζο στις 15 Μαρτίου 1909. Έκανε νομικές σπουδές και ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου στην Αθήνα το 1932. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1937 εξελέγη υφηγητής του Ιδιωτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή, όπου και δίδαξε έως το 1942. Μεταπολεμικά διετέλεσε υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ (26.11.1945-14.2.1946) και υπουργός Δικαιοσύνης (2.2.1946-4.4.1946) στην κυβέρνηση Θ. Σοφούλη. Πολιτεύθηκε και εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Αθηνών το 1946 με το Κόμμα Φιλελευθέρων και διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση συνεργασίας Κόμματος Φιλελευθέρων και Λαϊκού Κόμματος του Θεμιστοκλή Σοφούλη (18.4.1949-30.6.1949) και υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Διομήδους (30.6.1949-6.1.1950). Επανεξελέγη το 1950 και το 1951 και διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου (19.3.1951-27.10.1951) και υφυπουργός και στη συνέχεια υπουργός Εθνικής Αμύνης στην κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα (10.4.1952-11.10.1952). Το 1952 πολιτεύθηκε, αλλά δεν εξελέγη. Το 1956 εξελέγη ως ανεξάρτητος βουλευτής της Φιλελεύθερης Δημοκρατικής Ένωσης και στις 26 Φεβρουαρίου 1957 προσχώρησε στο κόμμα. Το 1958 επανεξελέγη με το Κόμμα Φιλελευθέρων, αλλά στις 3 Φεβρουαρίου 1960 προσχώρησε στη Νέα Πολιτική Μερίδα και στις 13 Φεβρουαρίου 1961 στο Δημοκρατικό Κέντρο – Ανεξάρτητη Φιλελεύθερη Ένωση. Στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1961 και του 1963 εξελέγη με την Ένωση Κέντρου και διετέλεσε υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (8.11.1963-31.12.1963). Το 1964 επανεξελέγη και ανέλαβε ξανά το υπουργείο Συντονισμού στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (19.2.1964-4.6.1964). Δεν ολοκλήρωσε την κοινοβουλευτική του θητεία, καθώς παραιτήθηκε στις 15 Ιουνίου 1964 και ανέλαβε τη διοίκηση της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος. Παράλληλα με την κοινοβουλευτική του δράση, το διάστημα από την Απελευθέρωση μέχρι την επιβολή της Χούντας υπήρξε μέλος του Συμβουλίου Διοικητών της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως (1949-1952) και από αυτή τη θέση πήρε μέρος στη Συνέλευση των Διοικητών της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως στην Ουάσινγκτον (1949), Σύνεδρος της Διακοινοβουλευτικής Ενώσεως στο Κάιρο (1946), στη Ρώμη (1948), στην Αθήνα (1960) και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (1948, 1951). Επίσης, πήρε μέρος ως υπουργός στο Συμβούλιο Υπουργών του ΝΑΤΟ στο Παρίσι (1953) και στο Συμβούλιο Υπουργών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης επίσης στο Παρίσι (1963). Τέλος, υπήρξε μέλος της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Συνελήφθη από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, κρατήθηκε στο Γουδί και στη συνέχεια εκτοπίστηκε στη Σκόπελο και έπειτα στη Δεσκάτη Γρεβενών. Συμμετείχε ενεργά στις αντιδικτατορικές οργανώσεις και υπέγραψε, μετά τον θάνατο του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968, όλες τις διαμαρτυρίες κατά της δικτατορίας ως εκπρόσωπος της Ένωσης Κέντρου. Παρουσιάστηκε σαν μάρτυς σε δίκες υπερασπίσεως φοιτητών και αντιστασιακών και τελευταία κρατήθηκε στην ΕΣΑ και εξορίστηκε στη Γυάρο. Μετά την πρώτη της δικτατορίας διετέλεσε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών (24.7.1974-17.10.1974) στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στις πρώτες εκλογές μετά την Μεταπολίτευση, το 1974, εξελέγη ως επικεφαλής με την Ένωση Κέντρου- Νέες Δυνάμεις και το 1977 επανεξελέγη με την Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου, του οποίου είχε αναλάβει την αρχηγία. Στις εκλογές του 1981 ίδρυσε την Παράταξη Κέντρου, η οποία συνεργάστηκε εκλογικά με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, με το οποίο τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας και εξελέγη, όμοια και το 1985. Απεβίωσε στις 6 Μαΐου 1995.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

«Μαύρος Γεώργιος του Ιωάννου», Μιλτιάδης Λογοθέτης, Οι Δωδεκανήσιοι στον κοινοβουλευτικό βίο της Ελλάδας (1821-1981), Αθήνα 1983, σ. 204-206.

Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των Εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, Αθήνα 2000, σ.106.