Στην κατηγορία "Ανεξάρτητοι" υπάγονται οι βουλευτές που είτε εξελέγησαν χωρίς να εντάσσονται σε συγκεκριμένο κομματικό ψηφοδέλτιο, είτε ανεξαρτητοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της βουλευτικής τους θητείας.

Συγκροτήθηκε στις 11 Ιουλίου 1953 υπό την ηγεσία του Στυλιανού Αλλαμανή από αποχωρήσαντες από την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου βουλευτές. Στις 4 Φεβρουαρίου 1954 το ΔΚ συγχωνεύθηκε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα / Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας, συγκροτώντας το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού.

Συγκροτήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1953 μετά την ενοποίηση της ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος υπό τον Στυλιανό Αλλαμανή, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα – ΕΛΔ υπό την προεδρία του Αλέξανδρου Σβώλου με συναρχηγούς τους δύο επικεφαλής. Διαλύθηκε οριστικά στις 3 Φεβρουαρίου 1960 όταν ο Στυλιανός Αλλαμανής προσχώρησε στη Νέα Πολιτική Μερίδα.

Ιδρύθηκε το 1942 από τον Γεώργιο Παπανδρέου και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά κυρίως από το 1945. Στις εκλογικές αναμετρήσεις των ετών 1950 και 1951 παρουσίασε συνδυασμούς υπό την ονομασία "Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου", διατηρώντας ωστόσο εντός του Κοινοβουλίου τον επίσημο τίτλο του κόμματος. Το κόμμα συνέχισε τυπικά να υφίσταται έως το 1954, οπότε ο Γ. Παπανδρέου ανέλαβε συναρχηγός στο Κόμμα Φιλελευθέρων.

Αποτέλεσε τη μετεξέλιξη του ομώνυμου συνασπισμού του Κόμματος Προοδευτικών Φιλελευθέρων, του Δημοκρατικού Προοδευτικού Κόμματος και της ομάδας πολιτευτών υπό τον Καρτάλη σε κόμμα. Η δήλωση για τη συγκρότηση κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας κατατέθηκε στη Βουλή στις 24 Απριλίου 1950, ωστόσο η ουσιαστική συγχώνευση πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους με τη σύνταξη του καταστατικού του κόμματος. Η ΕΠΕΚ συνέχισε να υφίσταται έως το 1961, οπότε συγχωνεύθηκε με την Ένωση Κέντρου.

Ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1951 από τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Ο θάνατός του στις 4 Οκτωβρίου 1955 σηματοδότησε τη διάλυση του κόμματος, το οποίο έπαψε να υφίσταται στις 4 Ιανουαρίου 1956, οπότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση.

Συγκροτήθηκε στις 3 Αυγούστου 1951 ως συνασπισμός μικρότερων αριστερών κομμάτων και πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες συμμετείχαν στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και απείχαν από τις εκλογές του 1946. Στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά συσπειρώθηκαν ο Δημοκρατικός Συναγερμός με εκπρόσωπο τον Διονύσιο Χριστάκο, το Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων υπό τους Νεόκοσμο Γρηγοριάδη και Σταμάτιο Χατζήμπεη, το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα υπό τον Μιχάλη Κύρκο, η Δημοκρατική Ένωση του Στυλιανού Κρητικά και η Ένωση Δημοκρατικών Αριστερών εκπροσωπούμενη από τον Ιωάννη Κοκορέλη. Επικεφαλής τέθηκε ο Ιωάννης Πασαλίδης.

Συγκροτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1954 από πέντε μεμονωμένους ανεξάρτητους βουλευτές, οι οποίοι είχαν εκλεγεί ως συνεργαζόμενοι με τον Ελληνικό Συναγερμό, ενώ κατά τη δημιουργία της προσχώρησε και ένας βουλευτής της ΕΠΕΚ. Η ομάδα έπαψε να υφίσταται με την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής περιόδου, τον Ιανουάριο του 1956.

Ιδρύθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1955 από τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη ο οποίος είχε ανεξαρτητοποιηθεί το 1954 από τον Ελληνικό Συναγερμό μετά τη ρήξη του με τον Αλέξανδρο Παπάγο. Στο κόμμα προσχώρησαν σταδιακά 29 βουλευτές από τον Ελληνικό Συναγερμό.

Το Κόμμα Φιλελευθέρων ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1910 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Το 1936 την ηγεσία ανέλαβε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης έως τον θάνατό του το 1949, οπότε ανέλαβε ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Το 1954 στην ηγεσία προστέθηκε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Η πολιτική και εκλογική παρουσία του Κόμματος Φιλελευθέρων συνεχίστηκε έως το 1961 οπότε συγκροτήθηκε η Ένωση Κέντρου.

Ιδρύθηκε στις 11 Απριλίου 1955 από τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Στο νέο κόμμα προσχώρησαν οι δώδεκα βουλευτές (9 του Κόμματος Φιλελευθέρων και 3 της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου) που είχαν ανεξαρτητοποιηθεί στις 30 Μαρτίου 1955. Το κόμμα έπαψε να υφίσταται στα τέλη Φεβρουαρίου του 1957, οπότε συγχωνεύθηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων.