Στην κατηγορία "Ανεξάρτητοι" υπάγονται οι βουλευτές που είτε εξελέγησαν χωρίς να εντάσσονται σε συγκεκριμένο κομματικό ψηφοδέλτιο, είτε ανεξαρτητοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της βουλευτικής τους θητείας.

Συγκροτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1948 από δεκατρείς αποχωρήσαντες από το Λαϊκό Κόμμα βουλευτές και αυτοδιαλύθηκε τον Μάιο του 1949. Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ομάδας ορίστηκε ο Κωνσταντίνος Οικονομίδης.

Συγκροτήθηκε υπό την ηγεσία του Στέφανου Στεφανόπουλου στις 16 Νοεμβρίου 1950 από είκοσι πέντε, αρχικά, βουλευτές που αποχώρησαν από το Λαϊκό Κόμμα. Τον Ιανουάριο του 1951 η ομάδα συγχωνεύθηκε με το Ενωτικό Κόμμα υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, συγκροτώντας το Λαϊκό Ενωτικό Κόμμα.

Συγκροτήθηκε στις 11 Ιουλίου 1953 υπό την ηγεσία του Στυλιανού Αλλαμανή από αποχωρήσαντες από την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου βουλευτές. Στις 4 Φεβρουαρίου 1954 το ΔΚ συγχωνεύθηκε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα / Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας, συγκροτώντας το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού.

Συγκροτήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1953 μετά την ενοποίηση της ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος υπό τον Στυλιανό Αλλαμανή, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα – ΕΛΔ υπό την προεδρία του Αλέξανδρου Σβώλου με συναρχηγούς τους δύο επικεφαλής. Διαλύθηκε οριστικά στις 3 Φεβρουαρίου 1960 όταν ο Στυλιανός Αλλαμανής προσχώρησε στη Νέα Πολιτική Μερίδα.

Ιδρύθηκε από τον Εμμανουήλ Τσουδερό τον Σεπτέμβριο του 1946. Στις εκλογές του 1950, συγκρότησε μαζί με το Κόμμα Προοδευτικών Φιλελευθέρων υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα και μία ομάδα υπό τον Γεώργιο Καρτάλη, την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ). Τον Ιούνιο του 1950 ο συνασπισμός της ΕΠΕΚ μετεξελίχθηκε σε κόμμα, οπότε τα κομματικά σχήματα που την είχαν συγκροτήσει έπαψαν να υφίστανται αυτοτελώς. Στις 14 Ιουλίου 1951 ο Εμμ. Τσουδερός, μετά την αποχώρησή του από την ΕΠΕΚ, ανασυγκρότησε το ΔΠΚ, το οποίο λίγες ημέρες αργότερα συγχωνεύθηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων.

Ιδρύθηκε το 1945 από τον Μιχάλη Κύρκο, τον Αλκιβιάδη Λούλη και τους αντιπροσώπους του Δημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος. Εντάχθηκε στον πολιτικό συνασπισμό των κομμάτων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) τον Μάιο του 1945 και απείχε από τις εκλογές του 1946. Εξαιτίας των διώξεων της ηγεσίας του και της φυλάκισής τους, το κόμμα δεν συμμετείχε στις εκλογές του 1950. Στις 10 Αυγούστου 1952 συγχωνεύθηκε με την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα.

Ιδρύθηκε το 1942 από τον Γεώργιο Παπανδρέου και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά κυρίως από το 1945. Στις εκλογικές αναμετρήσεις των ετών 1950 και 1951 παρουσίασε συνδυασμούς υπό την ονομασία "Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου", διατηρώντας ωστόσο εντός του Κοινοβουλίου τον επίσημο τίτλο του κόμματος. Το κόμμα συνέχισε τυπικά να υφίσταται έως το 1954, οπότε ο Γ. Παπανδρέου ανέλαβε συναρχηγός στο Κόμμα Φιλελευθέρων.

Κοινοβουλευτική ομάδα που συγκροτήθηκε στις 5 Ιουλίου 1951 από τρεις βουλευτές του Κόμματος Αριστερών Φιλελευθέρων, ενός ανεξάρτητου και ενός του Κόμματος της Ένωσης Δημοκρατικών Αριστερών. Τον Αύγουστο του 1951 συγχωνεύθηκε με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά.

Αποτέλεσε τη μετεξέλιξη του ομώνυμου συνασπισμού του Κόμματος Προοδευτικών Φιλελευθέρων, του Δημοκρατικού Προοδευτικού Κόμματος και της ομάδας πολιτευτών υπό τον Καρτάλη σε κόμμα. Η δήλωση για τη συγκρότηση κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας κατατέθηκε στη Βουλή στις 24 Απριλίου 1950, ωστόσο η ουσιαστική συγχώνευση πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους με τη σύνταξη του καταστατικού του κόμματος. Η ΕΠΕΚ συνέχισε να υφίσταται έως το 1961, οπότε συγχωνεύθηκε με την Ένωση Κέντρου.

Ιδρύθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1956 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος ηγήθηκε του κόμματος έως το 1963, οπότε ανέλαβε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Η ΕΡΕ διαλύθηκε οριστικά λίγο πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανακοίνωσε την ίδρυση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.

Ιδρύθηκε από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο το 1935. Τον Ιανουάριο του 1951 το ΕΕΚ συγχωνεύθηκε με την Ανεξάρτητη Ομάδα Λαϊκών Βουλευτών υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο και συγκρότησαν το Λαϊκό Ενωτικό Κόμμα.

Ιδρύθηκε το 1945 από τον στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα και αποτέλεσε τη μετεξέλιξη του ΕΔΕΣ σε κομματικό σχηματισμό. Τον Αύγουστο του 1951 συγχωνεύθηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο.

Ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1949 από τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη και έλαβε μέρος μόνο στις βουλευτικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. Μετά την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής περιόδου, τον Ιούλιο του 1951, η Ελληνική Αναγέννηση διαλύθηκε, καθώς ο Κ. Μανιαδάκης προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα.

Ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1951 από τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Ο θάνατός του στις 4 Οκτωβρίου 1955 σηματοδότησε τη διάλυση του κόμματος, το οποίο έπαψε να υφίσταται στις 4 Ιανουαρίου 1956, οπότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση.

Συγκροτήθηκε στις 3 Αυγούστου 1951 ως συνασπισμός μικρότερων αριστερών κομμάτων και πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες συμμετείχαν στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και απείχαν από τις εκλογές του 1946. Στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά συσπειρώθηκαν ο Δημοκρατικός Συναγερμός με εκπρόσωπο τον Διονύσιο Χριστάκο, το Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων υπό τους Νεόκοσμο Γρηγοριάδη και Σταμάτιο Χατζήμπεη, το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα υπό τον Μιχάλη Κύρκο, η Δημοκρατική Ένωση του Στυλιανού Κρητικά και η Ένωση Δημοκρατικών Αριστερών εκπροσωπούμενη από τον Ιωάννη Κοκορέλη. Επικεφαλής τέθηκε ο Ιωάννης Πασαλίδης.

Συγκροτήθηκε εν όψει των εκλογών του 1946 από το Αγροτικό Δημοκρατικό Κόμμα υπό τον Αλέξανδρο Μυλωνά και το Αγροτικό Κόμμα υπό τον Απόστολο Παγκούτσο. Εξέλεξε έναν βουλευτή και τυπικά διαλύθηκε με τη λήξη της κοινοβουλευτικής περιόδου, στις 8 Ιανουαρίου 1950.

Ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Σοφιανόπουλο το 1946 και απείχε από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου. Μετά τον θάνατο του Ιω. Σοφιανόπουλου, η Ένωση Δημοκρατικών Αριστερών συγχωνεύθηκε με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά τον Αύγουστο του 1951.

Συγκροτήθηκε στις 3 Μαΐου 1950 και αποτύπωσε ουσιαστικά την ενοποίηση των κοινοβουλευτικών ομάδων του Κόμματος Αριστερών Φιλελευθέρων υπό τους Νεόκοσμο Γρηγοριάδη και Σταμάτη Χατζήμπεη και της Ένωσης Δημοκρατικών Αριστερών υπό τον Ιωάννη Σοφιανόπουλο. Επικεφαλής της Ένωσης των δύο κομμάτων ορίστηκε ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος και αναπληρωτές οι Νεόκοσμος Γρηγοριάδης και Σταμάτης Χατζήμπεης. Με την ολοκλήρωση της βουλευτικής περιόδου, τον Ιούλιο του 1951, η Ένωση Δημοκρατικών Αριστερών και Αριστερών Φιλελευθέρων έπαψε να υφίσταται.

Ιδρύθηκε εν όψει των εκλογών του 1946 από τον Αριστείδη Δημητράτο και διαλύθηκε μετά τις εκλογές του 1951, οπότε ο Αρ. Δημητράτος προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα.

Συγκροτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1954 από πέντε μεμονωμένους ανεξάρτητους βουλευτές, οι οποίοι είχαν εκλεγεί ως συνεργαζόμενοι με τον Ελληνικό Συναγερμό, ενώ κατά τη δημιουργία της προσχώρησε και ένας βουλευτής της ΕΠΕΚ. Η ομάδα έπαψε να υφίσταται με την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής περιόδου, τον Ιανουάριο του 1956.

Σχηματίστηκε τον Δεκέμβριο του 1946 από τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη μετά και τη σταδιακή προσχώρηση έντεκα βουλευτών του Λαϊκού Κόμματος. Στις 26 Φεβρουαρίου 1947 μετασχηματίστηκε στο Νέο Κόμμα.

Συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 1955 από τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή και αποτέλεσε μετεξέλιξη του Συναγερμού Αγροτών και Εργαζομένων. Τον Φεβρουάριο του 1961 συγχωνεύθηκε με το Δημοκρατικό Κέντρο – ΑΦΕ υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ενώ στη συνέχεια αποτέλεσε μαζί με την Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας τους βασικούς πολιτικούς σχηματισμούς στη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου.

Ιδρύθηκε την περίοδο της Κατοχής με επικεφαλής τους Νεόκοσμο Γρηγοριάδη και Σταμάτη Χατζήμπεη και απείχε από τις εκλογές του 1946. Στις 3 Μαΐου του 1950 οι βουλευτές του κόμματος καθώς και εκείνοι της Ένωσης Δημοκρατικών Αριστερών ανακοίνωσαν τη συγκρότηση ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας, της Ένωσης Δημοκρατικών Αριστερών και Αριστερών Φιλελευθέρων. Το καλοκαίρι του 1951 το ΚΑΦ συμμετείχε στη συγκρότηση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, από την οποία αποχώρησε μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Το 1954 συγχωνεύθηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων.

Συγκροτήθηκε εν όψει των εκλογών του 1946 και αποτέλεσε περιφερειακό πολιτικό συνασπισμό τριών βασιλοφρόνων πολιτευτών από την περιφέρεια Φθιωτιδοφωκίδος, του Αθανάσιου Μαυροειδή, του Στυλιανού Πανουργιά και του Δημήτριου Χατζίσκου.Η πολιτική παρουσία του κόμματος έπαψε ουσιαστικά με το τέλος της κοινοβουλευτικής περιόδου, τον Ιανουάριο του 1950.

Ιδρύθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1946 από τον Σοφοκλή Βενιζέλο μετά την αποχώρησή του από το Κόμμα Φιλελευθέρων. Στις 23 Νοεμβρίου 1947 συγχωνεύθηκε εκ νέου με το Κόμμα Φιλελευθέρων υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη.

Ιδρύθηκε το 1936 από τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη ωστόσο δραστηριοποιήθηκε πολιτικά κατά τη μεταπολεμική περίοδο και έπαψε να υφίσταται το 1963.

Ιδρύθηκε στις 18 Μαρτίου 1945 από τον Στυλιανό Γονατά. Στις 19 Ιανουαρίου 1950 συγχωνεύθηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο.

Ιδρύθηκε το 1945 ως σχηματισμός τοπικής εμβέλειας στα Ιωάννινα με επικεφαλής τον Ηρακλή Μπάτζιο. Το κόμμα έπαψε να υφίσταται μετά τις εκλογές του 1950.

Ιδρύθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1949 από τον Νικόλαο Πλαστήρα. Στις εκλογές του 1950 συγκρότησε, μαζί το Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό και ομάδα πολιτευτών υπό τον Γεώργιο Καρτάλη, τον συνασπισμό της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου. Έπαψε να υφίσταται μετά τη μετεξέλιξη του συνασπισμού σε κόμμα, τον Ιούλιο του 1950.

Ιδρύθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1955 από τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη ο οποίος είχε ανεξαρτητοποιηθεί το 1954 από τον Ελληνικό Συναγερμό μετά τη ρήξη του με τον Αλέξανδρο Παπάγο. Στο κόμμα προσχώρησαν σταδιακά 29 βουλευτές από τον Ελληνικό Συναγερμό.

Το Κόμμα Φιλελευθέρων ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1910 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Το 1936 την ηγεσία ανέλαβε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης έως τον θάνατό του το 1949, οπότε ανέλαβε ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Το 1954 στην ηγεσία προστέθηκε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Η πολιτική και εκλογική παρουσία του Κόμματος Φιλελευθέρων συνεχίστηκε έως το 1961 οπότε συγκροτήθηκε η Ένωση Κέντρου.

Ιδρύθηκε εν όψει των εκλογών του 1946 από τον Γεώργιο Παμπούκα, εκλέγοντας έναν μόνο βουλευτή. Το κόμμα έπαψε να υφίσταται μεσούσης της κοινοβουλευτικής περιόδου.

Συγκροτήθηκε τον Ιανουάριο του 1951 με τη συγχώνευση του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και της Ανεξάρτητης Ομάδας Λαϊκών Βουλευτών υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο. Τον Ιούλιο του ίδιους έτους ενσωματώθηκε στον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο.

Ιδρύθηκε το 1920 από τον Δημήτριο Γούναρη. Μεταπολεμικά, τη διοίκηση του κόμματος ανέλαβε τετραμελής Διοικούσα Επιτροπή αποτελούμενη από τους Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, Πέτρο Μαυρομιχάλη, Ιωάννη (Τζον) Θεοτόκη και Στέφανο Στεφανόπουλο, ενώ μετά τις εκλογές του 1946 την ηγεσία ανέλαβε ο Κ. Τσαλδάρης. Το κόμμα έπαψε να υφίσταται μετά τις εκλογές του 1958.

Ιδρύθηκε από τον Απόστολο Αλεξανδρή το 1942. Συμμετείχε μία φορά σε εκλογές, το 1946 και έπαψε να υφίσταται με το τέλος της κοινοβουλευτικής περιόδου, τον Ιανουάριο του 1950.

Ιδρύθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1947 από τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη και αποτέλεσε τη μετεξέλιξη της κοινοβουλευτικής ομάδας που είχε συγκροτήσει ο ίδιος τον Δεκέμβριο του 1946 με αποχωρήσαντες από το Λαϊκό Κόμμα. Το Νέο Κόμμα στις 6 Ιουλίου 1951 συγχωνεύθηκε με τον Ελληνικό Συναγερμό.

Ιδρύθηκε το 1945 από τον ναύαρχο Αλέξανδρο Σακελλαρίου, ο οποίος υπήρξε και ο μοναδικός υποψήφιος του κόμματος στις εκλογές του 1946 και του 1950. Το κόμμα διαλύθηκε με την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής περιόδου τον Ιούλιο του 1951.

Δημιουργήθηκε εν όψει των εκλογών του 1946 από τον Δημήτριο Σφαέλλο, ο οποίος υπήρξε ο μοναδικός υποψήφιος. Ως πολιτικός σχηματισμός η ομάδα «Εμπρός» δεν εμφανίστηκε σε άλλη εκλογική αναμέτρηση.

Αποτέλεσε κομματικό μετασχηματισμό του ομίλου της Σοσιαλιστικής Ελληνικής Ένωσις (ΣΕΝ), η οποία έδρασε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, εν όψει των εκλογών του 1946. Επικεφαλής και μοναδικός υποψήφιος του κόμματος ήταν ο Γρηγόριος Κασιμάτης. Η ΣΣΕΝ έπαψε να υφίσταται μετά την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής περιόδου, τον Ιανουάριο του 1950.

Συγκροτήθηκε το 1946 και υπήρξε αποτέλεσμα της συνένωσης των σοσιαλιστικών πολιτικών δυνάμεων που αποχώρησαν από τον συνασπισμό του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) μετά τα Δεκεμβριανά του 1944. Τον ιδρυτικό του πυρήνα αποτέλεσαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπό τον Δημήτρη Στρατή και η Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας υπό τον Ηλία Τσιριμώκο, ενώ προστέθηκαν η Σοσιαλιστική Εργατική Ένωσης υπό τον Νίκο Καζαντζάκη και ομάδα στελεχών του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος. Πρόεδρος ορίστηκε ο Αλέξανδρος Σβώλος και Γενικός Γραμματέας ο Ηλίας Τσιριμώκος. Διαλύθηκε το 1953, οπότε συγχωνεύθηκε με το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού.

Ιδρύθηκε το 1950 από τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή και έπαψε να υφίσταται το 1955, οπότε ανασυγκροτήθηκε και μετονομάστηκε σε Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων.

Ιδρύθηκε στις 11 Απριλίου 1955 από τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Στο νέο κόμμα προσχώρησαν οι δώδεκα βουλευτές (9 του Κόμματος Φιλελευθέρων και 3 της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου) που είχαν ανεξαρτητοποιηθεί στις 30 Μαρτίου 1955. Το κόμμα έπαψε να υφίσταται στα τέλη Φεβρουαρίου του 1957, οπότε συγχωνεύθηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων.